Maar dan de Snijders-versie
Afgelopen donderdag vloog ik terug naar Nederland. We zouden en moesten de verjaardag van Mam samen vieren door te gaan eten. Want zoals jullie weten, zo vieren de Snijdertjes alles.
Mijn broer met zijn nieuwe vlam, Chantal. Mijn nichtje Isabel met haar Koen, Youri met Pien, en ik zei de gek, met mijn moeder. Een bont gezelschap van jeugd en gepaste ouderdom door elkaar. Ik zat naast Ma om een soort 888 live vertaling te zijn. Wat harder herhalen wat iedereen zegt, want ze krijg gewoon niet meer alles mee.
De Waard in Helmond, één van de betere restaurants als het gaat om vraag en aanbod en eten en sfeer, dat is onze stamplek om lekker te eten. Dus daar had ons Jos gereserveerd. Rond zes uur vielen we binnen nadat ik in Deurne Mam had opgehaald, Jos met Chantal in de auto was gekropen en de kids allemaal bij elkaar in de auto van Youri zaten.
We kozen strategische plekjes uit en plofte op de stoelen. Janine nam de drankjes op van de overige, nadat ze bij mij een grote fles water had neergezet. Vooral Koen keek zijn ogen uit;”Hoe weten die wat jij moet drinken?” En daarmee was de aftrap van ons familie diner.
Je mag maximaal 4 verschillende gerechtjes per tafel, om het de keuken niet onnodig moeilijk te maken, dus we hebben de eerste paar rondes alles goed afgestemd. Twee Carpacio, drie keer buikspek, inktvisringen en gevulde champignons. En gedurende het eerste stillen van onze trek, kwamen de gesprekken op gang. Het was meer dan een genot om te zien hoe die kids, die een paar jaar geleden nog kleine verwende kids waren, ineens prachtige halfvolwassenen zijn. Een Chardonnay voor Isabel en een cola voor Youri, die eigenlijk een rode wijn wilde, maar zich realiseerde dat hij moest rijden.
We hebben het over vanalles en nog wat gehad. Over hoe zij zich gedragen binnen hun relaties, waar ze last van hebben (’s nachts) en toen kon ik mijn neef want ik durf geen neefje meer te zeggen, verdedigen over een piepend en schrapend geluid wat ergens in de verte je hele nachtrust naar de GVD kan helpen.
Pien, zijn vriendinnetje was zo verbaasd dat ik feilloos kon uitleggen waar voor hem het probleem zat, en dat ik daar ook altijd last van heb. En het begrip zorgde ook voor een kentering in de discussie die ze hadden over dat je gewoon moest gaan slapen en je daar niks van aantrekken.
Isabel is zo ongelofelijk zorgzaam geworden, ik genoot ervan hoe ze haar vriendje een frietje voerde, hoe ze zich druk maakte of Mam het toilet wel kon halen zonder om te vallen. En met haar in de arm het restaurant doorliep om voor die veiligheid te zorgen.
Het zijn zo’n mooie kinderen, niet alleen qua uiterlijk, maar zeker ook qua innerlijk. Er volgde wat gesprekken over tattoos en over het wel of niet zetten. En Broer en Zus sloten een pact: “Wij spreken nu af,” zei Youri “dat wij geen tattoo gaan nemen!” en Isabel antwoordde volmondig:”Afgesproken! wij blijven liever naturel net als pap en ome Mark!” en ik was trots joh!
Iedereen moet doen met zijn lijf wat hij of zij wil, maar dat mijn Neef en Nicht besloten dat te doen, omdat wij dat ook nooit gedaan hebben. WAUW. Niet veel later kwam het gesprek op kinderen en kindernamen. Beetje vroeg voor de jeugd, die moeten gewoon N….k zonder aan kinderen te denken, maar ook daar werd ik verrast toen Youri vol besef liet weten als stamhouder van de Snijders, er voor te zorgen dat ze net zo lang door zouden gaan tot er een jongen was. Er zou en moest een stamhouder komen. En dan zou die Jos jr. gaan heten. Toen hebben we nog wat gekkigheid uitgehaald met andere namen die zouden passen. En ik vertelde een verhaal over een Rinus (mijn pa heette Rini) die als een volwaardige zoon, ook zo’n hanglegkast zou worden als Youri, en dat die dan zijn klompen aan de poort zou uitschoppen, binnen zou stormen en dan een halve rookworst zonder kauwen ineens door zou slikken. Hen arm zou vreten, zoals hij dat nu doet bij mijn broer. We hebben zo gelachen.
We hebben bijzonder veel rondjes gegeten. Friet en een emmer mayo, die keurig verdeeld werd onder de aanwezigen. En bij het naar buiten lopen maakte Koen een geweldige opmerking door met een accent een grap te maken, die ik zelf had willen maken. Die jongen pas echt bij Isabel!
Het is zo fijn om met zijn allen gezellig te eten, te praten als volwassenen onder elkaar en te zien dat de opvoeding van mijn broer, met de ondersteuning van de rest van de familie zijn vruchten afwerpt en er een nieuwe generatie ontstaat die dan wel t-shirtjes van 80 euro kopen, maar toch ook een hele reeks bijzondere familietradities in stand probeert te houden. Onder andere het eten met zijn allen.
Ik zit zo te genieten, ik kan niet vertellen hoe geweldig dit is, ik wil Tom-Edwin en Janine en hun personeel bedanken voor de ontvangst, we komen heel graag nog een keer terug en ik wil Chantal, de vriendin van mijn broer bedanken omdat ze zo heerlijk hem accepteert zoals hij is, tegelijkertijd zorgzaam is. Pien en Youri omdat ik het een geweldig koppel vind waarvan ik hoop dat ze bij elkaar blijven, mooie kinderen maken en de eer van hun beider families hoog zullen houden. Koen en Isabel vind ik zo goed bij elkaar passen dat ik dat haar vanmorgen in een appje verteld heb en ook daarvan hoop je dat die liefdes nooit zullen over gaan. Allemaal bedankt, en mam, jij ook, want je hebt lekker zitten smikkelen, al weer plannen gemaakt voor volgende etentjes en al krijg je niet alles mee, je vind dit toch wel heel belangrijk. Zo belangrijk genoeg dat wij nooit mogen betalen en jij altijd je pinpas trekt om dat te doen. HEEL erg bedankt, het was één van de beste familie diners tot nu toe, en ik kijk uit naar de volgende.
ik blog nog,
Mark