Ergens vorig jaar einde zomer, we hadden het pand gekocht in Benissa en ik was lid geworden van de Facebookgroep Costa Blanca. Want daar valt Benissa onder. Stuitte ik op een advertentie van een wereldwijd verspreid netwerk van mannen die “aan zichzelf” werken. En waarom staat “aan zichzelf” tussen haakjes? Omdat ze niet alleen aan zichzelf, maar hierdoor ook aan een betere samenleving werken. En waarom dat belangrijk wordt, volgt later in de tekst.
Met wat ik mede door Vera Helleman, Keesy en Yannick al vele jaren doe, is geven in overvloed, zonder wat terug te verwachten. Dat leidde onder andere door de nieuwe opzet van Ontwikk3ltuin tot een samenwerking met Pierre en Vincent en de rest op een manier die de vrijheid geeft om altijd je mening te geven, en om je Ego aan de deur te laten staan. Dat heeft er onder andere toe geleid, dat we een aantal samenwerkingen met anderen al in een vroeg tijdig stadium verbroken hebben, gewoon omdat ons gevoel zei dat we daar alleen maar last van zouden hebben. Nooit meer gekozen voor geld of gelijk, maar voor ons geluk. Want waarom zou je anders je moederland verlaten? Je neemt jezelf altijd mee op je reis dus daar moet je sowieso mee kunnen dealen.
Ik stuitte op die Facebookgroep van de Costa Blanca op een advertentie van een “Broeder Netwerk” en de tekst sprak me aan. In een ver verleden had ik ooit een spreekbeurt gehouden over Mozart die lid geweest was van dat Broederschap en mijn nieuwsgierigheid hiernaar werd groter en groter.
Het duurde echter zo’n drie maanden alvorens ik een reactie kreeg, daarna volgde twee gesprekken met mannen die al in dat netwerk zitten. Twee verschillende groepjes mannen die elk een oordeel over mijn toetreding mochten uitspreken, bleek achteraf.
Het verliep allemaal gemoedelijk en er was een klik, het resoneerde met mij en klaarblijkelijk ook met hen, want ergens eind december kreeg ik de mededeling dat ze voornemens waren mij op te nemen. Dat ik op een bepaalde tijd op een bepaalde plek moest zijn, hoe ik gekleed moest zijn en dat er een inwijding zou zijn. Ik kreeg een inschrijfformulier, mocht het jaargeld overmaken en van de grote overkoepelende organisatie in Spanje kreeg ik in diezelfde week een uitnodiging voor de jaarvergadering op 9 maart 2024. Daar kon ik naartoe, een diner boeken, een hotelkamer nemen. En nog voor ik was ingewijd. Had ik al besloten dat ik me die dag wilde onderdompelen in dat netwerk in Spanje.
28 februari 2024 ben ik ingewijd, een procedure met ritualen (ritueel met een verhaal) die ik doorlopen heb. Het is niet “geheim” of “angstaanjagend” maar omwille van iedereen zich gaat aansluiten bij het Broederschap is het niet wenselijk, hier informatie over prijs te geven, omdat het vol zit met lessen die je in een hele korte tijd tot je moet nemen. Op die bewuste dag stond ik op de aangewezen plek op de aangewezen tijd. En ben ik door een Broeder meegenomen op deze reis. Om uiteindelijk na een paar uur, opgenomen te zijn in het wereldwijde netwerk. We sloten af met een diner, en daar werd mij gevraagd te speechen over wat me overkomen was en hoe ik het ervaren had.
We hebben gegeten, gedronken, gelachen en gepraat en het voelde als een warm bad, hoe kan het ook anders in Spanje.
Na een eerste bijeenkomst was het gisteren dan zover, en ik had de vrijdag ervoor nog gevraagd in het Whatsappgroepje van het Broederschap wie er nog meer naar de Grote Algemene Ledenvergadering van Spanje zouden gaan. En binnen een paar minuten wist ik, ik sta der alleen voor, maar wel met Broeders van andere netwerken en andere landen.
Nadat ik de agenda nog eens gecontroleerd had, bleek dat ik niet om 16.00 uur (als de vergadering zou beginnen) binnen moest zijn, maar me al om 14.00 uur moest melden voor de inschrijving. En zo trok ik om 13.00 uur naar Gran Hotel Bali te Benidorm, een imposant hotel met gigantisch veel kamers en etages. Nadat ik was ingecheckt bracht ik mijn spullen naar mijn kamer en heb me daar omgekleed.
Voorzien van alle regalia en strak in het pak gehesen stond ik daar met mijn strikje tussen allemaal stropdassen. In het begin dacht ik nog, mogelijk komen er nog meer strikjes, maar voor het geval dat niet zo was, had ik een gitzwarte stropdas in mijn binnenzak gestopt. Op de één of andere manier was ik dus al ingefluisterd, en ik heb geleerd te luisteren naar dat gefluister.
Toen er ruim 200 man met alleen maar stroppen waren, heb ik me even vakkundig afgewend van het geheel en me ontdaan van strik, en voorzien van stropdas. Nadat ik daarvan een foto gemaakt had om te zien of die wel goed zat heb ik die ook maar op Facebook gezet. (wat een reacties gaaf!!!)
De ceremonie begon, en met de nodige plichtplegingen werden daar, verschillende Grootmeesters van Verschillende Provincies binnen gebracht, maar ook de Grootmeester van Portugal, Die van Roemenië en de assistent van de Grootmeester van België. Later kwam nog een Grootmeester van Israël aansluiten.
Als laatste en daarmee klaarblijkelijk belangrijkste kwam de Oppergrootmeester van Spanje binnen terwijl iedereen voor hem klapte. Omdat ik nog niet alle gebruiken ken, probeerde ik de hele middag, maar zo goed mogelijk te kopiëren wat iedereen om mij heen deed. Het was onwennig, maar ook wel prettig om te zien dat leden van Engeland, Schotland, Zweden, Noorwegen, Afrika en Spanje, allemaal ook wel eens een foutje maakten, ondanks dat zij, aan hun regalia te zien, toch ook al wel langer meeliepen dan vandaag. Je kunt het vergelijken met “de Schut” of “Het Gilde” hoe belangrijker je bent, hoe meer versierselen je hebt en mag dragen. En ik ben natuurlijk pas nét toegetreden.
Deze “administratieve middag” werd symbolisch afgesloten door wat medailles en regalia uit te delen. Grootmeesters uit andere landen kregen allemaal prachtige nieuwe medailles of regalia om op hun schorten of kettingen aan te brengen. Als blijk dat ze een overzees bezoek hadden gebracht.
Nadat het podium leeg was gelopen met keurige begeleidende muziek liep de zaal ook langzaam leeg en dat was een signaal voor mij om even naar mijn kamer te gaan.
De nacht ervoor was ik om iets over 3 al gewekt door een lek in mijn toilet. Had ik staan dweilen en boenen, al mijn handdoeken nodig gehad om het water van de vloer te krijgen en ik was dus zo moe, terwijl het eten pas om 21.00 zou beginnen. Een meer Spaanse tijd.
Op mijn hotelkamer verruilde ik, een half uurtje voor tijd, mijn kleding voor een wat meer Gala uitstraling en zo liep ik naar de dinerzaal van het Grand Hotel Bali. Meerdere Broeders die ik voorheen had gezien strak in pak en voorzien van regalia, liepen nu met een vrouw in gala gekleed aan hun arm. Hadden wel bijna allemaal een speldje van het Broederschap en hier en daar een ring of ketting om toch maar aan te duiden dat ze lid zijn van het Broederschap.
Voor drie tafels was er een indeling gemaakt, alle overigen, waar ik ook bij hoorde, konden een plek kiezen die ze leuk vonden. Dit keer was ik geen haantje-de-voorste, maar het was wel duidelijk dat bepaalde groepen er toch de voorkeur aan gaven om bij elkaar te zitten. En dus nam ik een tafel van 10 die helemaal leeg was. Schoof de stoel dichter bij, trok het servet op schoot en liet me een glaasje witte wijn inschenken, vergezeld van een groot glas water. Normaal drink ik niet, dus ik hoor jullie denken, huh hij aan de wijn?! Maar het leek me gepast bij de hoeveelheid glazen, messen, vorken en lepels die al vooropgesteld op tafel lagen.
Niet lang daarna kwamen er een paar Grootmeesters, die ik als zodanig herkende van hun gezicht, die op het podium gezeten hadden. Of de stoelen nog vrij waren? En ik antwoordde in mijn beste Spaans met: “tan libre como mi corazón” wat wil zeggen: Zo vrij als mijn hart, waarmee ik wilde aangeven dat ik maar alleen was en ik niet nog een stoel naast me in beslag zou nemen. Hun dames volgden, nog wat andere, oudere Broeders schoven aan, en de twee stoelen naast mij bleven leeg. Het voelde wat melaats, maar het voordeel was wel dat er voldoende eten voor me op tafel stond.
De avond werd gevuld, volgens goed Spaans gebruik, met diverse soorten tapas. En de liflafjes die in overvloed verschenen moesten tussen de glazen door op tafel zien te komen. Hoe ik niet heb lopen grinniken moet je je maar afvragen, want het was een klotsen van glazen tot en met. Niet echt over nagedacht. Ondertussen had ik al aan mijn wijn gezeten, en voor ik het in de gaten had, werd mijn glas opnieuw gevuld. Niet zoals ze dat in Nederland doen, ONDER het streepje, nee RUIM erboven. En het was oprecht een lekker wijntje.
Aan tafel dronken alle mannen witte wijn, alleen de twee dames wilden enkel rood drinken. Er werd veel gevraagd, gepraat en vertaald. Het eten werd meerdere keren onderbroken door een toespraak, die weer werd ingeleid door de ceremoniemeester, waarna iedereen zijn glas hief en wat riep (ik weet nog steeds niet wat) en dan een slok nam. Ongelogen, als je alleen de proostwijn gedronken had, dus één slokje per proost, dan ging je al zo zat als een toeter naar huis (of naar je kamer zoals ik) Dus toen om iets over twaalf het toetje kwam, was ik blij dat ik een excuus had om iedereen te verlaten en mijn bed op te zoeken.
De aanwezige dames, die ook nog in het zonnetje gezet werden door de Oppergrootmeester van Spanje vanwege hun tomeloze inzet voor het organiseren van dit feestje, verontschuldigden zich dat ze niet mijn “idoma” ter beschikking hadden. Prezen me om mijn Spaans terwijl ik met het schaamrood op de kaken als een eerstejaars leerling hakkelend wat zinnen zei die ik tot nu toe heb opgepikt. Maar het was hen opgevallen dat ik zowel met de Duitsers, de Engelsen, De Belgen én de Fransen kon praten. En dat was op zich al een prestatie vond men. Ze wilde met me op de foto, ik kreeg drie supernatte zoenen, zoals je die vroeger op een bruiloft van je tantes kreeg en met een hartelijk geschudde hand nam ik afscheid.
Mijn bed vond ik in een kamer die nog heter was dan mijn hart, dus heb ik de deur naar het balkon, maar wagenwijd open gezet. Ik heb me even alleen gevoeld, welkom gevoeld, en ondergedompeld in de beleving van een wereldwijd netwerk van Broeders. En ik kan jullie zeggen dat ik met een glimlach in slaap ben gesukkeld. Vanochtend ben ik na het ontbijt naar huis gegaan, daar was het water er nog vanaf, kon de tijdelijke stop op het lek niet houden, dus ben ik blij dat ik op kantoor een toiletje heb, zodat ik tenminste daar kan doen wat je moet doen als je zoveel gegeten hebt als ik.
Blognog
Mark