Door mijn enthousiasme voor Bitcoin / Blockchain en alle technologie erachter ben ik een aantal jaren geleden in de “cryptowereld” terecht gekomen. Verorber dagelijks het nieuws en geef mijn visie op de ontwikkelingen. Ik schuw geen aanval op slechte muntjes, verkeerde ICO’s of fraudeurs! En af en toe zit er een persoonlijk blog tussen, dat is nou eenmaal zo. Bijna iedere week is er wel een nieuwe tekst te vinden!
Mark
Maar dan de Snijders-versie
Afgelopen donderdag vloog ik terug naar Nederland. We zouden en moesten de verjaardag van Mam samen vieren door te gaan eten. Want zoals jullie weten, zo vieren de Snijdertjes alles.
Mijn broer met zijn nieuwe vlam, Chantal. Mijn nichtje Isabel met haar Koen, Youri met Pien, en ik zei de gek, met mijn moeder. Een bont gezelschap van jeugd en gepaste ouderdom door elkaar. Ik zat naast Ma om een soort 888 live vertaling te zijn. Wat harder herhalen wat iedereen zegt, want ze krijg gewoon niet meer alles mee.
De Waard in Helmond, één van de betere restaurants als het gaat om vraag en aanbod en eten en sfeer, dat is onze stamplek om lekker te eten. Dus daar had ons Jos gereserveerd. Rond zes uur vielen we binnen nadat ik in Deurne Mam had opgehaald, Jos met Chantal in de auto was gekropen en de kids allemaal bij elkaar in de auto van Youri zaten.
We kozen strategische plekjes uit en plofte op de stoelen. Janine nam de drankjes op van de overige, nadat ze bij mij een grote fles water had neergezet. Vooral Koen keek zijn ogen uit;”Hoe weten die wat jij moet drinken?” En daarmee was de aftrap van ons familie diner.
Je mag maximaal 4 verschillende gerechtjes per tafel, om het de keuken niet onnodig moeilijk te maken, dus we hebben de eerste paar rondes alles goed afgestemd. Twee Carpacio, drie keer buikspek, inktvisringen en gevulde champignons. En gedurende het eerste stillen van onze trek, kwamen de gesprekken op gang. Het was meer dan een genot om te zien hoe die kids, die een paar jaar geleden nog kleine verwende kids waren, ineens prachtige halfvolwassenen zijn. Een Chardonnay voor Isabel en een cola voor Youri, die eigenlijk een rode wijn wilde, maar zich realiseerde dat hij moest rijden.
We hebben het over vanalles en nog wat gehad. Over hoe zij zich gedragen binnen hun relaties, waar ze last van hebben (’s nachts) en toen kon ik mijn neef want ik durf geen neefje meer te zeggen, verdedigen over een piepend en schrapend geluid wat ergens in de verte je hele nachtrust naar de GVD kan helpen.
Pien, zijn vriendinnetje was zo verbaasd dat ik feilloos kon uitleggen waar voor hem het probleem zat, en dat ik daar ook altijd last van heb. En het begrip zorgde ook voor een kentering in de discussie die ze hadden over dat je gewoon moest gaan slapen en je daar niks van aantrekken.
Isabel is zo ongelofelijk zorgzaam geworden, ik genoot ervan hoe ze haar vriendje een frietje voerde, hoe ze zich druk maakte of Mam het toilet wel kon halen zonder om te vallen. En met haar in de arm het restaurant doorliep om voor die veiligheid te zorgen.
Het zijn zo’n mooie kinderen, niet alleen qua uiterlijk, maar zeker ook qua innerlijk. Er volgde wat gesprekken over tattoos en over het wel of niet zetten. En Broer en Zus sloten een pact: “Wij spreken nu af,” zei Youri “dat wij geen tattoo gaan nemen!” en Isabel antwoordde volmondig:”Afgesproken! wij blijven liever naturel net als pap en ome Mark!” en ik was trots joh!
Iedereen moet doen met zijn lijf wat hij of zij wil, maar dat mijn Neef en Nicht besloten dat te doen, omdat wij dat ook nooit gedaan hebben. WAUW. Niet veel later kwam het gesprek op kinderen en kindernamen. Beetje vroeg voor de jeugd, die moeten gewoon N….k zonder aan kinderen te denken, maar ook daar werd ik verrast toen Youri vol besef liet weten als stamhouder van de Snijders, er voor te zorgen dat ze net zo lang door zouden gaan tot er een jongen was. Er zou en moest een stamhouder komen. En dan zou die Jos jr. gaan heten. Toen hebben we nog wat gekkigheid uitgehaald met andere namen die zouden passen. En ik vertelde een verhaal over een Rinus (mijn pa heette Rini) die als een volwaardige zoon, ook zo’n hanglegkast zou worden als Youri, en dat die dan zijn klompen aan de poort zou uitschoppen, binnen zou stormen en dan een halve rookworst zonder kauwen ineens door zou slikken. Hen arm zou vreten, zoals hij dat nu doet bij mijn broer. We hebben zo gelachen.
We hebben bijzonder veel rondjes gegeten. Friet en een emmer mayo, die keurig verdeeld werd onder de aanwezigen. En bij het naar buiten lopen maakte Koen een geweldige opmerking door met een accent een grap te maken, die ik zelf had willen maken. Die jongen pas echt bij Isabel!
Het is zo fijn om met zijn allen gezellig te eten, te praten als volwassenen onder elkaar en te zien dat de opvoeding van mijn broer, met de ondersteuning van de rest van de familie zijn vruchten afwerpt en er een nieuwe generatie ontstaat die dan wel t-shirtjes van 80 euro kopen, maar toch ook een hele reeks bijzondere familietradities in stand probeert te houden. Onder andere het eten met zijn allen.
Ik zit zo te genieten, ik kan niet vertellen hoe geweldig dit is, ik wil Tom-Edwin en Janine en hun personeel bedanken voor de ontvangst, we komen heel graag nog een keer terug en ik wil Chantal, de vriendin van mijn broer bedanken omdat ze zo heerlijk hem accepteert zoals hij is, tegelijkertijd zorgzaam is. Pien en Youri omdat ik het een geweldig koppel vind waarvan ik hoop dat ze bij elkaar blijven, mooie kinderen maken en de eer van hun beider families hoog zullen houden. Koen en Isabel vind ik zo goed bij elkaar passen dat ik dat haar vanmorgen in een appje verteld heb en ook daarvan hoop je dat die liefdes nooit zullen over gaan. Allemaal bedankt, en mam, jij ook, want je hebt lekker zitten smikkelen, al weer plannen gemaakt voor volgende etentjes en al krijg je niet alles mee, je vind dit toch wel heel belangrijk. Zo belangrijk genoeg dat wij nooit mogen betalen en jij altijd je pinpas trekt om dat te doen. HEEL erg bedankt, het was één van de beste familie diners tot nu toe, en ik kijk uit naar de volgende.
ik blog nog,
Mark
Mooie mandarijnen!!!
Vanochtend vroeg vertrokken, naar een plaatsje PUÇOL iets boven Valencia. Waar San Lucar Fruit SL een fabriek heeft om citrusvruchten te verwerken. Door uitnodiging van ons bezoek, die als supermarkt veel fruit afnemen bij hen, mochten we een kijkje komen nemen in de fabriek. Een kans die we ons niet voorbij lieten gaan.
We moesten ons melden bij ene Carlos en de telefoniste wist na de korte introductie precies wie en nam de telefoon en belde direct naar de productieleider Carlos. Hij werd vergezeld van een vriendelijke jongedame die wat beter Engels sprak dan hij. Tenminste, dat dacht ze!
We moesten ons omkleden, rode bezoekershesjes, en een blauwe pet van San Lucar en daarna mochten we de fabriek in. Een hal van zeker 500 meter diep waar aan alle kanten mandarijnen te zien waren. Via wat roestvrijstalen trappen liepen we langs de sorteerbanden naar de controle kamer. Daar kregen we de digitale verwerking van de mandarijnen te zien. 21 kwaliteitscontroles worden op een mandarijn uitgevoerd, van vochtigheid, tot beschadigingen, infraroodcheck, geur, kleur, warmte EN er worden per mandarijn 30 foto’s gemaakt. Waarbij het systeem automatisch de gefotografeerde mandarijn met te veel afwijking op een scherm laat zien om eventuele aanpassingen nog handmatig uit te kunnen voeren. Maar 99,9% van de controles gebeuren volledig automatisch. Een indrukwekkende controlekamer waar de ene na de andere mandarijn in beeld verscheen.
Nadat we verder naar achteren liepen kwamen we steeds dichter bij de start van het proces:
Wat grappig is, is dat de dames die staan in te pakken (een honderdtal) de mandarijnen allemaal nog een menselijke keuring geven. Wanneer bijvoorbeeld het “kroontje” ontbreekt, mag de mandarijn niet verwerkt worden. En alles wordt met het kroontje naar boven, handmatig opgestapeld. Het is een geweldig gezicht.
Vrouwen pakken in, zijn fijngevoeliger en netter en kunnen twee dingen tegelijk, mannen in de fabriek zijn voor het lompe sjouw en trek werk. Die sjouwen met dozen, kratten, pallets en al het zware werk wordt door hen gedaan. Ik was er behoorlijk van onder de indruk en ik hoop dat de foto’s boekdelen spreken.
Geen idee of dit leuk is om te lezen, maar het was fantastisch om te beleven, en nu te weten dat iedere mandarijn al 30 keer gefotografeerd is, rare gedachte!
Als verrassing kregen wel 6 netjes met een kilo mandarijnen en een doos met ruim 5 kilo mee! De petjes die we ophadden mochten we houden…. mooi, verrassend Valencia!
Ik blog nog Mark
Intro
Zoals jullie weten ben ik een fervent kok. Nee, geen professionele chef, maar een hobbyist die met veel plezier in de keuken experimenteert. En wat ik tijdens mijn culinaire avonturen heb geleerd, is dat mensen net pannenkoeken zijn. Ja, je leest het goed. Pannenkoeken.
De eerste keer is altijd spannend
We beginnen allemaal als een hoopje beslag. Vol potentieel, maar nog ongevormd. De eerste keer dat we de pan raken, zijn we onschuldig en kwetsbaar. We knetteren en spetteren, vol enthousiasme om de wereld te verkennen. Maar net als bij een pannenkoek, is de eerste keer niet altijd perfect. We zijn te dik of te dun, te licht of te donker. We missen de finesse en ervaring die later komt.
De kunst van het omdraaien
Naarmate we ouder worden, leren we onszelf te vormen. We bakken onszelf aan de ene kant, ontwikkelen onze persoonlijkheid, onze vaardigheden, onze kennis. We worden steviger, zekerder. Maar dan komt het moment van de waarheid: het omdraaien. Dit is een cruciaal moment in ieders leven. Doe je het te vroeg, dan ben je nog niet klaar en val je uit elkaar. Doe je het te laat, dan verbrand je en word je bitter. Het is de kunst om het perfecte moment te vinden, die balans tussen te vroeg en te laat.
De verschillende soorten pannenkoeken
Net als pannenkoeken, zijn er ook mensen in alle soorten en maten. Je hebt de dunne, delicate types die snel bruin worden. De dikke, stevige types die tegen een stootje kunnen. Degenen met een goudbruine tint, perfect gebakken en klaar voor de wereld. En dan zijn er de verbrande exemplaren, cynisch en verbitterd door de harde realiteit van het leven.
De mislukkingen
We gooien allemaal wel eens een pannenkoek weg. Het hoort erbij. Soms lukt het gewoon niet, hoe hard je ook je best doet. We verbranden, we plakken, we vallen uit elkaar. Maar dat is oké. Want net als bij pannenkoeken, is het belangrijk om te leren van onze mislukkingen. We analyseren wat er fout ging, we passen onze techniek aan, en we proberen het opnieuw.
De perfecte pannenkoek
Bestaat de perfecte pannenkoek? Waarschijnlijk niet. Maar we kunnen er allemaal naar streven. We kunnen proberen om onze unieke smaak te ontwikkelen, onze perfecte balans tussen zacht en stevig, zoet en hartig. We kunnen leren van de mislukkingen en de successen van anderen. En we kunnen vooral genieten van het proces, van het bakken en het eten van onze eigen pannenkoeken.
Dus de volgende keer dat je een pannenkoek eet, denk dan eens aan de mensen in je leven. We zijn allemaal net pannenkoeken, met onze eigen unieke kenmerken en onze eigen weg te bewandelen. En net als bij pannenkoeken, is het belangrijk om te genieten van de diversiteit, te leren van elkaar, en te groeien tot de beste versie van onszelf.
Extravergelijkingen:
Als laatste:
Mensen zijn net pannenkoeken. We zijn allemaal uniek, we maken allemaal fouten, en we hebben allemaal de potentieel om iets prachtigs te worden. Laten we elkaar vieren in onze diversiteit, leren van elkaar, en samen de wereld een betere plek maken.
Ik Blognog Mark
p.s. Als ik je dus een keer Pannenkoek noem, dan komt dat omdat ik het unieke in jou zie!
(ongeacht wat dat is)
“Instructies aan het brein maak ze fijn, maak ze klein!“
We kennen het allemaal: je bent iets kwijt, je zoekt je suf, maar je kunt het niet vinden. Je raakt gefrustreerd, je geeft het op, en ineens, dagen later, zie je het ineens liggen op de meest onverwachte plek. Hoe kan dat?
De sleutel tot dit fenomeen ligt in de mindset. Als we iets zoeken, zijn we in een actieve staat. We scannen onze omgeving, we denken na over waar het object zou kunnen zijn, we keren stenen om. Maar soms, als we te hard zoeken, raken we verblind door onze eigen focus. We fixeren ons op bepaalde plekken of ideeën, en we missen hetgeen dat pal voor onze neus ligt.
Vinden daarentegen is een meer passieve staat. Het is een moment van openheid, van receptiviteit. We zijn niet krampachtig op zoek, maar we staan open voor de mogelijkheid dat het object zich zomaar kan manifesteren. In die staat van ontspanning en verwondering, is de kans groter dat we het object daadwerkelijk waarnemen.
Een belofte aan mijn brein
Al zes weken lang was ik op zoek naar de dongel van mijn toetsenbord. Frustratie knaagde aan me, want ik had het ding overal gezocht. Op mijn bureau, in de lades, onder de kast, zelfs in de prullenbak. Niets leek te helpen.
Vanochtend, nadat ik gisteren op zowel Amazon als Aliexpress een reserve dongel had besteld, was ik boos op mezelf. Ik zei letterlijk en hardop:”Joh ga dat ding toch gewoon pakken!” Ik liep naar mijn bureau, pakte eerst het rode etui waar ie in zou moeten zitten. En toen, toen greep ik naar een USB-verlengstuk, en daar stak warempel die klote dongel in!
De kracht van een open geest
De vondst van de dongel was meer dan een gelukje. Het was een les in de kracht van een open geest. Door mijn brein de opdracht te geven het ding te pakken, creëerde ik een ruimte voor creativiteit en intuïtie. De focus verschoof van krampachtig zoeken naar nieuwsgierig vinden. En dat leidde opnieuw tot deze wonderbaarlijke conclusie.
Deze ervaring leerde me dat we soms te hard zoeken, te veel focussen op wat we al weten. We vergeten te vertragen, te kijken met frisse ogen, en te vertrouwen op de innerlijke wijsheid van ons brein. De sleutel tot vinden is niet altijd hard zoeken, maar soms juist ontspannen en openstaan voor het onverwachte.
Instructiecode
Het is niet voor niets dat de Katholieken de Heilige Anthonius aanroepen met: “Heilige Anthonius beste vrind, zorg dat ik mijn “sleutels”*) vind! *) sleutels kan vervangen worden door ieder voorwerp wat je zoekt.
En daarmee programmeer jij jezelf tot vinden in plaats van zoeken. Dus zojuist heb ik met mezelf afgesproken dat ik geen partner meer ga zoeken, maar dat ik een partner ga vinden. Eens kijken hoever die instructie aan mijn brein ook daadwerkelijk werkt.
Ik blognog!
Mark
Op 19 maart, wanneer de Spaanse lente haar frisse geur over het land verspreidt, viert men Día del Padre, Vaderdag. Een dag die baadt in een warm licht van waardering en dankbaarheid voor de mannen die met liefde en toewijding de rol van vader vervullen.
In tegenstelling tot Nederland, waar Vaderdag op een wisselende zondag in juni valt, heeft Spanje een vaste datum. Dit zorgt voor een traditie die diepgeworteld is in de Spaanse cultuur en die generaties lang is gekoesterd. De dag viert niet alleen de kracht van het vaderschap, maar ook de unieke band tussen vader en kind.
Een feestdag met een religieus tintje
De keuze voor 19 maart is niet toevallig. Deze dag is gewijd aan Sint Jozef, de patroonheilige van vaders. De religieuze connectie voegt een extra dimensie toe aan de feestdag, waardoor het een diepere betekenis krijgt. In sommige provincies, zoals Valencia en Murcia, is Vaderdag zelfs een officiële feestdag. Scholen en bedrijven sluiten hun deuren, waardoor families de kans krijgen om extra tijd met elkaar door te brengen.
Een dag van gedeelde momenten
Vaderdag in Spanje is meer dan alleen cadeautjes en felicitaties. Het is een dag om te vieren wat het betekent om vader te zijn. Een dag om de onvoorwaardelijke liefde en steun te erkennen die vaders aan hun kinderen geven.
Op deze dag zie je stralende vaders met hun kinderen aan hun zijde, genietend van een ontspannen wandeling in het park of van een heerlijke maaltijd in een restaurant. De geur van paella, de klanken van traditionele muziek en de vrolijke gezichten van families creëren een sfeer van pure gelukzaligheid.
Een leegte die nooit helemaal gevuld zal worden
Ondanks de vrolijke sfeer die op deze dag heerst, kan Vaderdag ook een dag van gemis zijn. Voor hen die hun vader verloren hebben, is het een moment van stilte en reflectie. En voor hen die zelf geen vader zijn, zoals ik, kan het een dag van pijnlijke leegte zijn.
De droom om vader te zijn, om die onvoorwaardelijke liefde te ervaren en te delen, vult me met een warm gevoel. Het is een droom die ik koester, ondanks de wetenschap dat die droom nooit in vervulling zal gaan.
Een stille acceptatie
Ik heb mijn lot geaccepteerd. De echo van Vaderdag zal me altijd blijven raken, maar ik heb geleerd om te leven met de leegte. De liefde die ik voor anderen voel, de warmte van vriendschap en familie, vult mijn leven met genoeg voldoening.
Op deze dag van Vaderdag, terwijl ik de vrolijke geluiden van families om me heen hoor, voel ik een diepe dankbaarheid voor alle vaders die hun kinderen liefde en steun geven. En ik koester de hoop dat ik, ondanks mijn eigen gemis, diezelfde liefde en steun kan blijven delen met de mensen om me heen.
Een ode aan alle vaders
Vaderdag is een dag om te vieren, te waarderen en te herdenken. Het is een dag die ons eraan herinnert aan de kracht van het vaderschap en de onmiskenbare band tussen vader en kind. En hoewel ik zelf nooit die band zal ervaren, zal ik altijd de vaders in mijn leven eren en respecteren.
Een stille toewijding
Op deze dag, en alle dagen die volgen, draag ik mijn eigen stille toewijding aan het vaderschap. Een toewijding aan de liefde, de steun en de warmte die ik kan delen met de mensen om me heen. Het is mijn manier om Vaderdag te vieren, op mijn eigen, unieke manier.
Ik blognog
Mark
Ergens vorig jaar einde zomer, we hadden het pand gekocht in Benissa en ik was lid geworden van de Facebookgroep Costa Blanca. Want daar valt Benissa onder. Stuitte ik op een advertentie van een wereldwijd verspreid netwerk van mannen die “aan zichzelf” werken. En waarom staat “aan zichzelf” tussen haakjes? Omdat ze niet alleen aan zichzelf, maar hierdoor ook aan een betere samenleving werken. En waarom dat belangrijk wordt, volgt later in de tekst.
Met wat ik mede door Vera Helleman, Keesy en Yannick al vele jaren doe, is geven in overvloed, zonder wat terug te verwachten. Dat leidde onder andere door de nieuwe opzet van Ontwikk3ltuin tot een samenwerking met Pierre en Vincent en de rest op een manier die de vrijheid geeft om altijd je mening te geven, en om je Ego aan de deur te laten staan. Dat heeft er onder andere toe geleid, dat we een aantal samenwerkingen met anderen al in een vroeg tijdig stadium verbroken hebben, gewoon omdat ons gevoel zei dat we daar alleen maar last van zouden hebben. Nooit meer gekozen voor geld of gelijk, maar voor ons geluk. Want waarom zou je anders je moederland verlaten? Je neemt jezelf altijd mee op je reis dus daar moet je sowieso mee kunnen dealen.
Ik stuitte op die Facebookgroep van de Costa Blanca op een advertentie van een “Broeder Netwerk” en de tekst sprak me aan. In een ver verleden had ik ooit een spreekbeurt gehouden over Mozart die lid geweest was van dat Broederschap en mijn nieuwsgierigheid hiernaar werd groter en groter.
Het duurde echter zo’n drie maanden alvorens ik een reactie kreeg, daarna volgde twee gesprekken met mannen die al in dat netwerk zitten. Twee verschillende groepjes mannen die elk een oordeel over mijn toetreding mochten uitspreken, bleek achteraf.
Het verliep allemaal gemoedelijk en er was een klik, het resoneerde met mij en klaarblijkelijk ook met hen, want ergens eind december kreeg ik de mededeling dat ze voornemens waren mij op te nemen. Dat ik op een bepaalde tijd op een bepaalde plek moest zijn, hoe ik gekleed moest zijn en dat er een inwijding zou zijn. Ik kreeg een inschrijfformulier, mocht het jaargeld overmaken en van de grote overkoepelende organisatie in Spanje kreeg ik in diezelfde week een uitnodiging voor de jaarvergadering op 9 maart 2024. Daar kon ik naartoe, een diner boeken, een hotelkamer nemen. En nog voor ik was ingewijd. Had ik al besloten dat ik me die dag wilde onderdompelen in dat netwerk in Spanje.
28 februari 2024 ben ik ingewijd, een procedure met ritualen (ritueel met een verhaal) die ik doorlopen heb. Het is niet “geheim” of “angstaanjagend” maar omwille van iedereen zich gaat aansluiten bij het Broederschap is het niet wenselijk, hier informatie over prijs te geven, omdat het vol zit met lessen die je in een hele korte tijd tot je moet nemen. Op die bewuste dag stond ik op de aangewezen plek op de aangewezen tijd. En ben ik door een Broeder meegenomen op deze reis. Om uiteindelijk na een paar uur, opgenomen te zijn in het wereldwijde netwerk. We sloten af met een diner, en daar werd mij gevraagd te speechen over wat me overkomen was en hoe ik het ervaren had.
We hebben gegeten, gedronken, gelachen en gepraat en het voelde als een warm bad, hoe kan het ook anders in Spanje.
Na een eerste bijeenkomst was het gisteren dan zover, en ik had de vrijdag ervoor nog gevraagd in het Whatsappgroepje van het Broederschap wie er nog meer naar de Grote Algemene Ledenvergadering van Spanje zouden gaan. En binnen een paar minuten wist ik, ik sta der alleen voor, maar wel met Broeders van andere netwerken en andere landen.
Nadat ik de agenda nog eens gecontroleerd had, bleek dat ik niet om 16.00 uur (als de vergadering zou beginnen) binnen moest zijn, maar me al om 14.00 uur moest melden voor de inschrijving. En zo trok ik om 13.00 uur naar Gran Hotel Bali te Benidorm, een imposant hotel met gigantisch veel kamers en etages. Nadat ik was ingecheckt bracht ik mijn spullen naar mijn kamer en heb me daar omgekleed.
Voorzien van alle regalia en strak in het pak gehesen stond ik daar met mijn strikje tussen allemaal stropdassen. In het begin dacht ik nog, mogelijk komen er nog meer strikjes, maar voor het geval dat niet zo was, had ik een gitzwarte stropdas in mijn binnenzak gestopt. Op de één of andere manier was ik dus al ingefluisterd, en ik heb geleerd te luisteren naar dat gefluister.
Toen er ruim 200 man met alleen maar stroppen waren, heb ik me even vakkundig afgewend van het geheel en me ontdaan van strik, en voorzien van stropdas. Nadat ik daarvan een foto gemaakt had om te zien of die wel goed zat heb ik die ook maar op Facebook gezet. (wat een reacties gaaf!!!)
De ceremonie begon, en met de nodige plichtplegingen werden daar, verschillende Grootmeesters van Verschillende Provincies binnen gebracht, maar ook de Grootmeester van Portugal, Die van Roemenië en de assistent van de Grootmeester van België. Later kwam nog een Grootmeester van Israël aansluiten.
Als laatste en daarmee klaarblijkelijk belangrijkste kwam de Oppergrootmeester van Spanje binnen terwijl iedereen voor hem klapte. Omdat ik nog niet alle gebruiken ken, probeerde ik de hele middag, maar zo goed mogelijk te kopiëren wat iedereen om mij heen deed. Het was onwennig, maar ook wel prettig om te zien dat leden van Engeland, Schotland, Zweden, Noorwegen, Afrika en Spanje, allemaal ook wel eens een foutje maakten, ondanks dat zij, aan hun regalia te zien, toch ook al wel langer meeliepen dan vandaag. Je kunt het vergelijken met “de Schut” of “Het Gilde” hoe belangrijker je bent, hoe meer versierselen je hebt en mag dragen. En ik ben natuurlijk pas nét toegetreden.
Deze “administratieve middag” werd symbolisch afgesloten door wat medailles en regalia uit te delen. Grootmeesters uit andere landen kregen allemaal prachtige nieuwe medailles of regalia om op hun schorten of kettingen aan te brengen. Als blijk dat ze een overzees bezoek hadden gebracht.
Nadat het podium leeg was gelopen met keurige begeleidende muziek liep de zaal ook langzaam leeg en dat was een signaal voor mij om even naar mijn kamer te gaan.
De nacht ervoor was ik om iets over 3 al gewekt door een lek in mijn toilet. Had ik staan dweilen en boenen, al mijn handdoeken nodig gehad om het water van de vloer te krijgen en ik was dus zo moe, terwijl het eten pas om 21.00 zou beginnen. Een meer Spaanse tijd.
Op mijn hotelkamer verruilde ik, een half uurtje voor tijd, mijn kleding voor een wat meer Gala uitstraling en zo liep ik naar de dinerzaal van het Grand Hotel Bali. Meerdere Broeders die ik voorheen had gezien strak in pak en voorzien van regalia, liepen nu met een vrouw in gala gekleed aan hun arm. Hadden wel bijna allemaal een speldje van het Broederschap en hier en daar een ring of ketting om toch maar aan te duiden dat ze lid zijn van het Broederschap.
Voor drie tafels was er een indeling gemaakt, alle overigen, waar ik ook bij hoorde, konden een plek kiezen die ze leuk vonden. Dit keer was ik geen haantje-de-voorste, maar het was wel duidelijk dat bepaalde groepen er toch de voorkeur aan gaven om bij elkaar te zitten. En dus nam ik een tafel van 10 die helemaal leeg was. Schoof de stoel dichter bij, trok het servet op schoot en liet me een glaasje witte wijn inschenken, vergezeld van een groot glas water. Normaal drink ik niet, dus ik hoor jullie denken, huh hij aan de wijn?! Maar het leek me gepast bij de hoeveelheid glazen, messen, vorken en lepels die al vooropgesteld op tafel lagen.
Niet lang daarna kwamen er een paar Grootmeesters, die ik als zodanig herkende van hun gezicht, die op het podium gezeten hadden. Of de stoelen nog vrij waren? En ik antwoordde in mijn beste Spaans met: “tan libre como mi corazón” wat wil zeggen: Zo vrij als mijn hart, waarmee ik wilde aangeven dat ik maar alleen was en ik niet nog een stoel naast me in beslag zou nemen. Hun dames volgden, nog wat andere, oudere Broeders schoven aan, en de twee stoelen naast mij bleven leeg. Het voelde wat melaats, maar het voordeel was wel dat er voldoende eten voor me op tafel stond.
De avond werd gevuld, volgens goed Spaans gebruik, met diverse soorten tapas. En de liflafjes die in overvloed verschenen moesten tussen de glazen door op tafel zien te komen. Hoe ik niet heb lopen grinniken moet je je maar afvragen, want het was een klotsen van glazen tot en met. Niet echt over nagedacht. Ondertussen had ik al aan mijn wijn gezeten, en voor ik het in de gaten had, werd mijn glas opnieuw gevuld. Niet zoals ze dat in Nederland doen, ONDER het streepje, nee RUIM erboven. En het was oprecht een lekker wijntje.
Aan tafel dronken alle mannen witte wijn, alleen de twee dames wilden enkel rood drinken. Er werd veel gevraagd, gepraat en vertaald. Het eten werd meerdere keren onderbroken door een toespraak, die weer werd ingeleid door de ceremoniemeester, waarna iedereen zijn glas hief en wat riep (ik weet nog steeds niet wat) en dan een slok nam. Ongelogen, als je alleen de proostwijn gedronken had, dus één slokje per proost, dan ging je al zo zat als een toeter naar huis (of naar je kamer zoals ik) Dus toen om iets over twaalf het toetje kwam, was ik blij dat ik een excuus had om iedereen te verlaten en mijn bed op te zoeken.
De aanwezige dames, die ook nog in het zonnetje gezet werden door de Oppergrootmeester van Spanje vanwege hun tomeloze inzet voor het organiseren van dit feestje, verontschuldigden zich dat ze niet mijn “idoma” ter beschikking hadden. Prezen me om mijn Spaans terwijl ik met het schaamrood op de kaken als een eerstejaars leerling hakkelend wat zinnen zei die ik tot nu toe heb opgepikt. Maar het was hen opgevallen dat ik zowel met de Duitsers, de Engelsen, De Belgen én de Fransen kon praten. En dat was op zich al een prestatie vond men. Ze wilde met me op de foto, ik kreeg drie supernatte zoenen, zoals je die vroeger op een bruiloft van je tantes kreeg en met een hartelijk geschudde hand nam ik afscheid.
Mijn bed vond ik in een kamer die nog heter was dan mijn hart, dus heb ik de deur naar het balkon, maar wagenwijd open gezet. Ik heb me even alleen gevoeld, welkom gevoeld, en ondergedompeld in de beleving van een wereldwijd netwerk van Broeders. En ik kan jullie zeggen dat ik met een glimlach in slaap ben gesukkeld. Vanochtend ben ik na het ontbijt naar huis gegaan, daar was het water er nog vanaf, kon de tijdelijke stop op het lek niet houden, dus ben ik blij dat ik op kantoor een toiletje heb, zodat ik tenminste daar kan doen wat je moet doen als je zoveel gegeten hebt als ik.
Blognog
Mark
Bijna ieder jaar in de laatste maand, neem ik de tijd om terug te blikken. En ook zeker neem ik de tijd om vast vooruit te kijken. Een gevleugelde uitspraak is: Wat we van de geschiedenis leren, is dat we niets van de geschiedenis leren… en daar ben ik het maar gedeeltelijk mee eens.
Bewogen jaar, zo ben ik verhuisd naar Spanje, heb ik mijn huis te koop gezet, en uiteindelijk verhuurd, zijn we met Trad3s nog in een bearmarket blijven zitten (Een markt die omlaag gaat) En met Eylo en Ontwikk3ltuin zijn we lekker bezig met mooie plannen. Sommige plannen worden al volop omgezet in realiteit en er zijn verschillende samenwerkingen geboren, waar ik jullie het komende jaar wel over zal vertellen.
Het lijkt alsof ik me gemakkelijk thuis kan voelen hier in Spanje, vul mijn dagen met werken, eten, slapen en alle dagelijkse beslommeringen, alleen het ene stukje:”Vrienden en familie” dat is flink beperkt gebleven. Aan de ene kant voelt het alsof ik te kort schiet, aan de andere kant werk ik hier in mijn appartement aan een plek die voor velen van jullie als logeer adres kan dienen. Moet ik wel de kanttekening maken dat het geen all inclusive verblijf is, maar dat ik de slaapplek ter beschikking stel, met douchen en wc…. en ja, als jullie voor een keer eten zorgen, zal ik dat ook doen :) hahahaha
De trein dendert door, zo dacht ik dat mijn blog zou moeten heten, want ondanks het feit dat ik wel eens het verwijt krijg dat ik niet spoor, dendert de trein inderdaad maar door. Iedereen heeft zijn of haar eigen beslommeringen, ik weiger pertinent om hun of hen beslommeringen er ook nog bij te zetten. Je mag van mij alles zijn wat je wil zijn, maar maak alsjeblief een keuze. En als die keuze is dat je geen keuze maakt, dan moet je het niet bezwaarlijk vinden als ik op basis van eigen interpretatie een keuze maak. Zo dat zei ik politiek correct.
De trein dendert door, want ook jullie hobbelen in jullie eigen tempo je leventje verder. Sommigen brengen me met enige regelmaat op de hoogte, anderen spreek ik echt net zo vaak als in Nederland, en dat is dan vooral tijdens de verjaardagen. Wanneer ik er aan denk, probeer ik voor je te zingen, en je een berichtje te sturen. Neem me niet kwalijk als dat de laatste maanden wat stroever verliep.
Het herstel na de klappen is nog niet helemaal afgerond, ik heb nog een plek op mijn knie en op mijn hand, en die op mijn ziel zal denk ik nooit meer echt verdwijnen. De schadevergoeding die ik kreeg van het waarborgfonds, wordt afgetrokken van het bedrag wat de boys mij schuldig zijn, dus het voelt een beetje als een sigaar uit eigen doos. Zo is het wettelijk geregeld, en niemand kijkt naar wat je werkelijke kosten nou zijn geweest. Daar zal ik, als ik dat wil, nog eens een civiele zaak voor moeten starten. Aan de andere kant is Geluk geen eindstation, maar de reis opzich, dus is het misschien handiger om het er maar bij te laten zitten. Puur vanwege eigen gemoedsrust.
Bloggen gebeurt te weinig, maar met dit blog breng ik iedereen weer een beetje meer op de hoogte van wat er speelt. Januari zit vol met reizen en samenwerken. Ik reis af naar Hongarije om daar de zaken m.b.t. mijn bedrijfje daar te organiseren. Tegelijkertijd bezoek ik vrienden die daar prachtig wonen en ga ik me tegoed doen aan platgeslagen kip en andere inboorlingen eten. Eind januari komt er een club waarmee we op software gebied mooie nieuwe kansen hebben en ons kantoor moet dan ook zo goed als klaar zijn.
Dank jullie wel allemaal, voor jullie onovertroffen steun, reacties op mijn vaak nikszeggende posts, de glimlachen die ik probeer te krijgen door onzin te posten, soms een zinnige opmerking of iets levensbeschouwends. Gewoon vanuit mijn hart in de hoop jullie te bereiken.
Laten we van 2024 een machtig mooi jaar maken, en als ik een bijdrage kan leveren om dat voor jullie te doen, zal ik het niet nalaten!
Mark
De illusie dat een rechtbank recht doet aan jouw “case” is er eentje die je zo vlug mogelijk moet loslaten. Wat je ook meemaakt, wanneer je slachtoffer bent, de straf zal geen recht doen aan alles wat jij hebt overgehouden aan het delict.
Gelukkig was ik goed voorbereid door mijn advocaat van het letselschade kantoor in Etten-Leur. Weken voorafgaand aan de zitting, ben ik door hem ondervraagd en doorgezaagd, aangedragen kosten werden door hem geminimaliseerd en slechts wat rechtvaardig leek werd opgenomen in het dertien pagina’s tellende dossier, wat voorzien werd van 17 aanvullende producties (precieze aantallen kunnen afwijken ik ga hierbij af op mijn korte termijn geheugen).
Het was toch wel wenselijk wanneer ik zelf op zitting aanwezig zou zijn, zodat ik eventuele vragen nog zou kunnen beantwoorden. En ieder gesprek sloot hij af als een soort Clouseau met de tekst: “Ik heb nog één vraagje!” Het irritatieniveau was al een paar keer overschreden, omdat het pas langzaam tot me doordrong dat hij dat deed om me voor te bereiden op de zittingsdag, en pas toen ik hem vertelde over mijn besef gaf hij aan dat dat inderdaad zo was, maar dat hij dat misschien had moeten inleiden.
Dat was niet echt mogelijk geweest denk ik, het eerste contact was toen mijn brein nog volledig in een mist zat, niet kon functioneren. Een aantal vaardigheden die ik onder invloed van adrenaline, in het ziekenhuis nog gewoon kon vertellen, kon ik weken lang niet geconcentreerd voor het voetlicht brengen. Als je daarnaast nog eens gewend bent, altijd SNEL te denken en te reageren, en je moet dan voor het eerst in je leven zoeken naar woorden en ook naar de spraak die daarbij hoort, dan heb je na een paar dagen al geen zin meer in leven. Dan gaat dat heel snel.
Iedereen heeft mijn verzoek gerespecteerd, niet te veel vragen gesteld, ik had de antwoorden niet, en nu, bijna drie maanden later, heb ik weer zicht op een functionerend brein. Hoop ik dat ik niet slechts therapeutisch wat dingen doe als werk, maar verwacht ik dat ik me als herboren kan storten op alle nieuw kansen die zich voordoen. Maar ik moest natuurlijk nog naar die zitting, DIE zitting, die gisteren in Den Bosch diende.
Je krijgt een prachtige brief dat er een speciale ruimte voor slachtoffers is, maar niets is minder waar, je zit in dezelfde gang maar op een ander fucking bankje. Twee van de drie daders had ik al gezien bij de parkeergarage, waar ik stond te wachten op mijn advocaat. De ene keek schuchter weg, de ander kon nog net een smerig lachje onderdrukken. Meer in de wetenschap dat zijn vriendinnetje, stiefvader en moeder erbij waren.
Ik zal het kort houden, drie agressors met hun raadslieden, een officier van justitie als openbaar aanklager, een rechter en twee griffiers. Waarschijnlijk 1 in opleiding. Een bode en een zaal vol familie.
Omdat wij (advocaat en ik) wat verder weg zaten in de gang, kwamen wij als laatste binnen. Er waren letterlijk nog een paar plaatsen over en ik kon niet anders dan plaatsnemen achter de ouders van dader1 die waarvan de vader op de bewuste avond voor mijn deur stond te schreeuwen dat ze mij moesten oppakken.
Er werd voorgedragen uit de verschillende politie verhoren, ook die van mij, daarna kwamen de zogenaamde persoonlijke omstandigheden, bestaande uit reclasseringsrapporten. Zorgvuldig in elkaar geflanste rapporten waarbij er een dringende behoefte bestaat om onder toezicht van reclassering te vallen en aanvullende cursussen te doen die onder reclassering Nederland vallen. En als klap op de vuurpijl, het advies om de strafmaatregel onder het jeugdrecht te laten vallen. Omdat Dader1 nog zo jong was. En Dader2 niet echt besef had van goed en kwaad. Alleen Dader3 daar waren geen aanwijzingen dat hij het iq van een kind had, maar moest als gewone volwassene behandeld worden.
Mijn schadevergoeding werd behandeld, en de rechter had daar wat vragen over, die mijn advocaat keurig kon beantwoorden. De interpretatie was niet juist, maar hij deed het goed.
Na dit rituele schouwspel kreeg de officier van justitie de mogelijkheid om haar strafeis te formuleren. Die vroeg voor de vorm 110 uur, ging mee in het jeugdstrafrecht van Dader1 en Dader2, en Dader3 daarvan zou de straf zo gematigd moeten worden dat die gelijk was aan wat Dader1 en Dader2 zouden krijgen, want het was openlijke geweldpleging in gemeenschap, en samen uit samen thuis.
Daarna kregen de raadslieden het woord, en na dat er wat gesteggeld werd over wie er moest beginnen, begonnen ze dit keer bij Dader3. Zijn advocaat vond dat zijn client spijt had betuigd, en blah blah blah, gescheiden gezin, blah blah blah, het ging nu weer goed, blah blah, hij had werk en ging naar school. Maar hij gebruikte bijna 30 minuten om de schadevergoeding aan de kaak te stellen.
Raadsman van Dader2 kreeg het woord, brabbelde nog wat dat hij zich aansloot bij zijn confrère en dat zijn client ook spijt betuigd had, dat het nooit de bedoeling geweest was enz. enz. dat de drie dagen politiecel grote indruk op hem gemaakt hadden enz. enz. en toch nog even zeuren over de hoogte van de schadevergoeding. (logisch ook wel, maar ik heb die kosten gewoon gemaakt).
Raadsvrouw van Dader1 kreeg het woord, die begon dat ze niet alles zou herhalen, en dat ze me niet wilden afvallen, om vervolgens ALLES te herhalen en me tot op het bot te kleineren. Natuurlijk is dat haar rol, zij moet de schadevergoeding zo laag mogelijk zien te krijgen. Gelukkig zei ze later tegen mijn advocaat:”Sorry!” als teken dat ze wel wist dat ik ook in de zaal zat en het best heftig was hoe zij zich gedroeg.
Daarna mocht mijn advocaat de vordering toelichten en antwoorden geven op de vragen van de rechter, wat hij overigens, door het vele voor bespreken, zonder omhaal kon doen.
Daarna mochten de daders het laatste woord hebben, en die kwamen niet veel verder als: Ja we vinden het erg, dat het zo gelopen is (Dat je bent opgepakt bedoel je?) En het was niet de bedoeling (Nee daarom verstop je je ook, gooi je een steen door de ruit en zeg je niet wie het was!) En ze hadden alleen maar met de platte hand geslagen (Goed ingestudeerd, maar de voetafdruk op mijn rug waren ze even vergeten, en ook de schoppen tegen mijn hoofd!)
Alle spieren in mijn lijf waren verkrampt, ik had mijn handen over elkaar geslagen, om niet in een woede uitbarsting uit te schieten. Iedere spier heb ik gebruikt om mijn kaken op elkaar te houden en om geen enkel geluid te maken. En dat is me gedurende het hele proces gelukt. Wel met als gevolg dat ik, nu ik dit aan het schrijven ben, nog in iedere vezel voel. Ontspannen is moeilijker dan ik dacht.
De rechter heeft ze alle drie de mogelijkheid gegeven om wat te zeggen en daarna vroeg ze om een schorsing, wat niet echt gebruikelijk is voor een politie rechter. We werden de gang op gestuurd en ruim 35 minuten later gaf de bode het signaal dat de rechtszaak zou worden voortgezet.
De politierechter nam het woord, gaf aan dat ze het wettelijk en overtuigend bewezen vond, op het schoppen tegen mijn hoofd na. Ze sprak voor alle drie afzonderlijk de straf uit, die overigens voor alle drie gelijk was: 80 uur, waarvan 40 voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar. Aanvullende voorwaarden zoals gewenst door reclassering werden toegewezen. Mijmerde over de schade vergoeding dat die gematigd moest worden en dat deed ze zelf op basis van haar recht op schattingsbevoegdheid. En toen kwam de matiging van de totale schade. Die werd genoemd, waarna de raadsman van Dader3 nog een duit in het zakje wilde doen. En met de opmerking dat ze 14 dagen de tijd hebben om in hoger beroep te gaan, werd de zitting gesloten.
Al hebben alle Daders aangegeven hun straf te zullen aanvaarden, verwacht ik dat ze op aanraden van hun advocaat nog in hoger beroep zullen gaan, als is dat maar om de toevoeging nog te toucheren. Dus ik ben benieuwd wat daar de komende 14 dagen nog uit gaat komen. En anders moet ik misschien nog langer wachten. Als ze niet in hoger beroep gaan, dan wordt de straf definitief en de schadevergoeding ook. Als dat niet is dan duurt het hele circus nog minimaal een jaar langer en kom ik niet tot afsluiting en daar is waar ik nog wel het meest naar uitkijk. Die zogenaamde gesprekken die de daders nog graag met me willen hebben om excuses te maken, ben benieuwd hoe dat vorm moet krijgen. We zullen zien.
Ik schreef dit van me af, ook om niet iedere keer opnieuw het verhaal te hoeven vertellen. Zo weten jullie bijna allemaal wat er gebeurd is. En dat is relaxter dan die vele vragen beantwoorden.
Een bladzijde omgeslagen, het boek dicht geklapt want de hamer is gevallen,
Ik blognog Mark.
Gisteren kreeg ik een bericht van mijn allerbeste vriend:”We gaan toch wel fikkie stoken als je hier bent?” En een: “NU AL ZININ!” was mijn antwoord. Heerlijk, hout op vuur gooien en gebiologeerd naar het dansen van de vlammen kijken.
Het houdt me al jaren bezig, het vuur in mij, een innerlijke passie op zoek naar avontuur, dat me eerst niet met rust liet. Dus pakte ik alles aan om dat vuur te laten ontbranden. Zo vaak zelfs dat ik bijna een keer volledig was opgebrand, en net als het hout in het vuur, volledig was vergaan tot as.
Mijn vuur werkt aantstekelijk, dat doet vuur, het steekt andere dingen die brandgevoelig zijn aan. En sommigen in mijn omgeving vinden het heerlijk om er warm bij te zitten. Dus wanneer ik hen help, hun eigen vuurtje aan te wakkeren, is dat alleen maar fijn en plezierig. Zonder te weten dat het soms het laatste vonkje was, wat ik wilde geven, om de ander maar te zien opbloeien.
Grappig is, dat ik misschien wel ooit gedacht heb dat ik volledig opgebrand zou raken, maar het innerlijke vuur, de drijfkracht om te blijven “sprankelen” is iets wat me niet kan los laten, het is een kernwaarde die volledig bij me past. Het zoeken naar kansen, oplossingen, waar anderen slechts beren op de weg zien of heuvels waar ze tegenop kijken.
Eeuwig op de waakvlam blijven staan, lijkt veiliger dan in het vuur van de strijd volledig op te gaan en je vurige verlangen te laten verwarmen tot de plek waar je in het heetst van de strijd, of succes hebt, of faalt.
In mijn ogen faal je pas, wanneer je niet meer opnieuw probeert een oplossing te vinden. Je faalt pas wanneer je opgeeft. En tot die tijd heb je meerdere manieren gevonden waarop iets niet lukt. Sommigen verschuilen zich achter:”Beter ten halve gekeerd dan ten hele verdwaald!” terwijl ik liever zeg: “Zullen we samen verdwalen, want ik weet de weg!” in de wetenschap dat de mooiste paden gevonden worden wanneer je niet weet welke kant je opgaat. Maar je laat voeren door je innerlijke bron.
Het hoeft niet altijd te knetteren en de vonken hoeven er niet altijd vanaf te spatten. Maar het is wel fijn als de kachel blijft branden of de schoorsteen blijft roken. En heb je wel eens het gevoel dat je hele leven een waakvlam is, weet dan, dat die ene waakvlam van jou, misschien wel het vuur bij de ander kan doen laten opwaaien. Dus pak de rol die bij je past en laat je nooit het vuur aan de schenen leggen om iets te doen waar jij je niet prettig bij voelt. Weet alleen dat je misschien zoekende naar je rol, deze al lang vervult, voor een heleboel mensen om je heen. En dat, is waar ik vurig in geloof!
De kop eraf en de fik erin! kun je op meer dan één manier lezen. Zo van de kop is eraf en nu kan de fik er in. Of trek zijn kop eraf, en steek ‘m in de fik! Wat maak jij ervan?
ik blognog Mark
Mark Schrijft 